Evcil kedilerin kum kabına girip titizlikle dışkılarını gömmeleri, çoğu zaman temizlik alışkanlığı gibi görülse de, bu davranışın kökeni çok daha derinlere, vahşi doğaya uzanıyor. Uzmanlara göre bu alışkanlık, kedilerin evrimsel geçmişlerinden gelen güçlü bir içgüdünün sonucu.
Zoolog ve davranış bilimci Desmond Morris’in de işaret ettiği gibi, vahşi kedigiller dışkılarını yalnızca biyolojik bir atık olarak görmez; aynı zamanda bu atıkları bölge işaretleme aracı olarak kullanırlar. Bu nedenle güçlü olan kedigiller –örneğin jaguarlar ya da kaplanlar– dışkılarını açıkta bırakır ve “Bu alan bana ait” mesajı verir. Ancak daha zayıf ya da başka bir kedinin bölgesinde bulunan bireyler, dikkat çekmemek adına dışkılarını gizleme eğilimindedir.
Günümüz evcil kedileri de bu atalarının izinden giderek genellikle dışkılarını gömer. Çünkü onların soyu, doğada daha küçük, savunmasız ve av olma riski yüksek kedilere dayanıyor. Bu davranış, hem baskın kedilerin dikkatinden kaçmayı hem de olası avcılara karşı kendi izlerini yok etmeyi amaçlıyor.
Aslında günümüz ev ortamlarında avcı ya da başka kedi tehdidi bulunmasa da, bu davranış içgüdüsel olarak sürüyor. İlginç bir detay ise, uzmanlara göre kediler, kendi sahiplerini baskın bir figür olarak algıladıkları için bile dışkılarını gizleyerek tehdit altında olmadıklarını belli etmeye çalışıyor olabilirler. Bu durum, bazen kedilerin “soğuk ve kibirli” tavırlarının arkasında da gizli bir güç mücadelesi olabileceği fikrini gündeme getiriyor.
